"Tatilde memlekete gideceğim" cümlesini kurduğumda bir arkadaşım; "ne güzel gideceğin bir memleketin var" demişti bana. Yıllar önce anne babası doğduğu yerden ayrılmış ve orada kalan akrabaları da kalmamış olduğundan bu cümleyi hiç kuramadığını söylediğinde şanslı olduğumu düşündüm. Ünye, benim doğduğum, çocukluğumun, ilk gençlik yıllarımın geçtiği baba evimin olduğu Memleket. 20 küsür yıldır Ankara'da yaşamama rağmen her yaz Ünye'ye bir hafta da olsa giderim. Arnavut kaldırımlı sokakları, çam ağaçlı yokuşları, sahili ile ayrı güzelliktedir. Yürürken sokaklarında eskilerden hoş bir seda yayılır, anılar canlanır birbiri ardına. Çocukluk arkadaşlarıma rastlarım onlar ile zaman tüneline girer okul yıllarıma yolculuk ederim. 



Ünye'ye gelip de Çakırtepe'den Ünye manzarasına karşı pide yememek olmaz. Fotoğraf çekmeye doyamazsın orada. Enfes yağlıları (eskiden pideye bizler yağlı derdik) mideye indirirken yemyeşil ağaçların altında oturmak ve bu havayı solumak iyi gelir. Her yörede  pide yapılır ancak Ünye Pidesi gibisi yoktur. Ankara'daki hayatımın ilk günleriydi. İş yerinden çıktım öğle tatilinde bir pideciye oturdum, bir kıymalı pide istedim ve beklemeye başladım. Garsonun getirdiği lahmacunu görünce "yanlış oldu galiba ben pide istemiştim" dedim. Garson yüzüme garip garip bakarak "hanımefendi bu lahmacun değil, kıymalı pide" dediğinde yüzümün halini görmeyi çok isterdim doğrusu. Samsun ve Ünye pideleri içi kavrulmuş kıyma ve soğanla hazırlanır, kapalı olur ve çıtır çıtır incecik bir hamuru vardır, yerken üzerine sürülmüş tereyağın kokusunu alırsın mis gibi. Ya da çırpma istersin, peynirin içine kıyılmış maydanoz ve yumurtayla çırpılmış efsane bir lezzettir yemeye doyamazsınız.
Pazar günleri de evde hazırlanan yağlı içleri tencerelerle çarşıdaki pide fırınına götürülürdü. Çocukken pidenin çıkmasını Gün Fırınında çok beklemişliğim vardır. Yumurta da götürürdük iç malzemenin yanında pastırmalı pideyi yuvarlak yapardı ustalar ortasına da yumurta kırarlardı. Fırından çıkan pidelerin üzerine de tereyağı sürülürdü. Bizim yokuşu çıkana kadar babamın her "günaydın, afiyet olsun" diyene pide verdiğini hatırlıyorum. Eve gelip dumanı üzerindeki pideyi annemin hazırladığı sofrada demli çay ile yiyerek pazar kahvaltısı yapardık.

3 Yorumlar

  1. Memleketteki lezzetlere ve tatları zaten hiçbir yerde bulamazsın. Benim memleketim de de kıymalı pideye etli ekmek denir. SENİN BU YAZINDAN SONRA aklıma etli ekmek ve memleketim geldi. İnşallah Allah'ın izni ile bu senen bir kez daha memleketime gideceğim.

    YanıtlaSil
  2. Nasıl merak ediyorum Karadeniz i . Hele yazında sonra daha da ettim. Fotoğraflar da çok güzel

    YanıtlaSil
  3. Ünye ve Amasra benim için Karadeniz ' in incisidir :)

    YanıtlaSil